Temprana – zasady, przypadki, opinie

Terapia Temprana oznacza terapię wczesną (z jęz. hiszpańskiego). Im szybciej terapeuta i bliscy chorego zaczną intensywną pracę z chorym, tym lepiej. Temprana zakłada długofalowe działanie o charakterze rehabilitacyjnym, zwłaszcza w przypadku zaburzeń neurologicznych lub genetycznych. W niektórych sytuacjach wskazane jest wykonywanie regularnych zabiegów miesiącami, a czasem nawet latami. Pojedynczą sesję ok. 1,5 – 2 godz. (1 godz. w przypadku niemowląt) można wykonać w całości bądź podzielić na mniejsze fragmenty.

Szkolenia w Terapii Temprana to zazwyczaj kursy indywidualne, podczas których terapeuta szkoli tylko jedną rodzinę. Wymiar czasowy szkolenia, jeden, dwa lub trzy dni (do 24 godz.), zależy od jednostki chorobowej. W przypadku uszkodzeń mózgu lub zaburzeń genetycznych rekomendowane są najdłuższe kursy 3-dniowe.

Przed kursem terapeuta przeprowadza konsultacje z udziałem chorego i jego bliskich, podczas których zbiera informacje o przebiegu choroby oraz wykonuje analizę stref odruchowych na twarzy i stopach.

Zebrany wywiad i analiza wielkości oraz rozmieszczenia złogów podskórnych są podstawą do opracowania indywidualnego planu terapii. Każdy plan jest inny, ponieważ każda osoba ma inaczej rozłożone złogi i inne objawy.

Układając plany terapeutyczne jest z czego wybierać, bowiem na samej twarzy mamy kilkaset punktów neurologicznych. Inaczej stymuluje się każdy z 12 nerwów czaszkowych. Jeśli chodzi o precyzyjną pracę z ośrodkami w korze mózgowej mamy do dyspozycji dwa rodzaje „linii kranialnych”, a poza tym jeszcze kilkadziesiąt stref do stymulacji pól Brodmanna. Specjalne techniki dedykowane są pracy z epilepsją.

Na paluchu wyznaczonych zostało z dużą precyzją ponad 40 stref odruchowych powiązanych z ośrodkami w mózgu. Unikalna (zupełnie nieznana w innych metodach refleksologii stóp) jest technika pracy z kręgosłupem, Praxis Vertebralis, która umożliwia oddziaływanie nawet na pojedyncze nerwy rdzeniowe. Więcej informacji:

Film: Opinia kursantów o neurorefleksologii stóp oraz o szkoleniach.

Do wymienionych metod dochodzi ponad 360 punktów neurologicznych na rękach, a to tylko jedna z technik do zastosowania na dłoniach. Dodam, że wspomniane techniki do łatwych nie należą i trzeba mieć duże doświadczenie w trudnych terapiach, by samemu nabrać wprawy w ich stosowaniu i nauczyć innych precyzyjnej stymulacji punktów i stref odruchowych..

Doświadczony terapeuta Temprany w odróżnieniu od innych refleksologów, potrafi stworzyć wiele zróżnicowanych planów terapeutycznych w perspektywie miesięcy czy lat pracy z chorym. Poza tym ma wiedzę spoza reflksologii (w przebiegu terapii dołącza tzw. gimnastykę mózgu, kaligrafię,  pracę z traumami, „test drzewa”, pracę z meridianami na całym ciele etc.).

Z odpowiednio przygotowanymi, kolorowymi materiałami przystępujemy do szkolenia. Zachęcam do udziału w kursie kilku osób z rodziny chorego. W czasie szkolenia uczestnicy ćwiczą pod moim okiem każdą sekwencję aż do jej opanowania. W Tempranie do stymulacji punktów i stref odruchowych na twarzy, stopach i rękach używa się wyłącznie palców. Nie stosujemy igieł, ani innych przedmiotów. Od pierwszego dnia po kursie uczestnicy są w stanie samodzielnie wykonywać zabiegi Temprany.

Przez cały okres terapii bliscy utrzymują regularny – telefoniczny i mailowy – kontakt z terapeutą, informując go o bieżącym stanie chorego. Dla oceny postępów terapii oraz wprowadzania korekt w jej programie niezbędne są konsultacje z udziałem chorego i opiekunów. Każda terapia jest procesem. Strefy i punkty „zużywają się” i w pewnym momencie przestają działać. Trzeba je wymienić na inne. Zdarza się, że pewne dolegliwości ustępują. Czasem zmieniają się priorytety. Wszystko to powoduje, że w pierwszym roku terapii zaplanowane konsultacje odbywają się raz na 3 miesiące, później co 6 miesięcy.

W przypadku terapii chorych z uszkodzeniami mózgu lub zaburzeniami genetycznymi konsultacje trwają 3 godz. W pozostałych terapiach – 2 godziny. Takie spotkania obejmują nie tylko ocenę dotychczasowych efektów i zmiany procedur, ale również w razie potrzeby dodatkowe szkolenia.

Nie ma żadnych przeciwwskazań, by Tempranę łączyć z innymi formami terapii.

Niektóre przypadki z lat 2007-2023:

1. Mózgowe porażenie dziecięce, uszkodzenia mózgu, epilepsja…

Jak wielka jest skuteczność metody niech świadczy przypadek 6-letniego Dawida z niedowładem prawostronnym. Dawid był drugim z bliźniąt i przy porodzie doszło do niedotlenienia. Zaledwie po 5 zabiegach ustąpiło napięcie spastyczne mięśni ręki.  Miałem wielką satysfakcję, gdy chłopiec pokazywał jak radzi sobie z otwieraniem drzwi chorą ręką. Był też w stanie bawić się samochodzikiem – zabawką. Niedługo później chłopiec był z rodzicami w górach i jeździł… na nartach. W tym czasie Dawid nie był poddany żadnej innej terapii, która mogłaby tłumaczyć tak spektakularną zmianę.

Ernest doznał udaru niedokrwiennego mózgu w pierwszych dniach życia. Gdy rozpoczynaliśmy terapię (niemowlę miało wtedy półtora miesiąca) zarówno głowa chłopca, jak i jego oczy były stale zwrócone w lewą stronę. Niemal nie poruszał prawą ręką i nóżką. Cierpiał też na drgawki dziecięce. Po kilku tygodniach terapii, w którą zaangażowani byli rodzice, dało się zauważyć znaczną poprawę. Mama Ernesta opowiadała, że lekarze studiujący historię choroby i obserwujący chłopca w gabinecie, nie mogli uwierzyć w tak kolosalny progres. Ja szczególnie zapamiętałem moment, gdy po początkowych postępach chłopiec przeszedł badanie ze środkiem cieniującym i ponownie przestał poruszać chorą ręką. Już w trakcie pierwszego zabiegu powróciła wcześniejsza sprawność. Pod poniższym linkiem znajdziecie Państwo nagranie z wizyty w TVN:

• Temprana w Dzień Dobry TVN – Ernest (udar niedokrwienny, porażenie połowicze)

• Terapia Temprana – Wojtek (mózgowe porażenie dziecięce)

Paulinka zrobiła dalsze postępy! Zaczął się powiększać obwód jej główki (dziewczynka cierpi m.in. na małogłowie). W kolejnym filmie rodzice opowiadają też o innych efektach kilkuset zabiegów Terapii Temprana wykonanych w warunkach domowych:

• Terapia Temprana – Paulinka część 2. (zaburzenia neurologiczne)

13-letnia Zosia została przyprowadzona na terapię przez mamę. Dziewczynka od urodzenia cierpiała na mózgowe porażenie dziecięce. Dziecko z trudem chodziło. Dziewczynka nie mówiła. Podczas pierwszych wizyt niechętnie poddawała się zabiegom. Przejawiała wręcz zachowania agresywne. W terapii gabinetowej nie osiągnęliśmy znaczącego postępu w zakresie motoryki. Zmieniło się natomiast zachowanie Zosi. Dziewczynka bardzo polubiła sesje terapeutyczne. Po kilku miesiącach okazało się, że diametralnie zmienił się stosunek Zosi do nauczycieli i rówieśników. Dziewczynka bardzo polubiła szkołę. Po pewnym czasie została nawet wybrana na gospodynię klasy. Postępy w nauce szkolnej były ogromne. 

Przykład pani Teresy (ponad 60 l.) z Warszawy pokazuje, że nigdy nie jest za późno na terapię. Kobieta przez całe życie borykała się z konsekwencjami mózgowego porażenia dziecięcego. Gdy zgłosiła się na terapię miała bardzo duże problemy z poruszaniem się, coraz rzadziej wychodziła z domu. Opierała się na kuli ortopedycznej. Z trudem była w stanie pokonać trzy schodki wiodące do mojego gabinetu. Bała się upadku. Sam zastanawiałem się jaki postęp będziemy w stanie uzyskać w terapii. Asymetria między prawą, a lewą kończyną dolną była bardzo wyraźna. Moje obawy rozwiały się już po 4 sesjach gabinetowych. Była jesień, a chora z radością poinformowała mnie, że była w stanie zrobić porządki na cmentarzu. Po kilku następnych zabiegach kobieta czuła się na tyle dobrze, że wyjechała na urlop.

50-letni mężczyzna z Warszawy doznał udaru. Już cztery dni później żona chorego  dzwoniła ze szpitala po poradę czy w tej sytuacji może mu w jakiś sposób pomóc. Wytłumaczyłem w przystępny sposób jak może stymulować niektóre strefy i punkty odruchowe na głowie i stopach. Było to tym łatwiejsze, że wcześniej zetknęła się z refleksologią. Kobieta zauważała różnicę już po pierwszych takich działaniach: „Masuję i mąż zaczął ciut lepiej odksztuszać”. Wiadomość z następnego dnia: „Działam i widzę ogromną wartość tych masaży.” „Ogromna poprawa u męża, codziennie masuję wskazane punkty.” – napisała w SMS 10 dni po udarze. Pierwsze konsultacje w domu chorego miały miejsce niecałe 3 tygodnie po udarze. Widać było asymetrię twarzy (opadający kącik ust). Mężczyzna chodził po domu, ale niepewnie. Bał się upadku. Niektóre ruchy były nieprecyzyjne. Chory intensywnie ćwiczył osłabioną niedowładem kończynę górną. Korzystał z rehabilitacji. Kilka dni później przeszkoliłem żonę i córkę do wykonywania zabiegów terapii Temprana w warunkach domowych, z zaleceniem by wykonywały je tak często jak to możliwe, nawet codziennie. Miesiąc później mężczyzna samodzielnie przyjechał na konsultację do mojego gabinetu. Poprawa motoryki była bardzo wyraźna. Ktoś niezorientowany mógłby nawet nie zauważyć, że mężczyzna jest po udarze.

Pani Beata niedługo po urodzeniu dziecka doznała udaru pnia mózgu. Jej mama poprosiła o pomoc kilka dni później. Personel medyczny warszawskiego szpitala przy ul. Wołoskiej nie sprzeciwiał się zabiegom na stopach i twarzy. Stan chorej był bardzo ciężki. Trzeba było pracować intensywnie, codziennie. Podzieliliśmy się obowiązkami z moją koleżanką, terapeutką. Po kilku tygodniach chora czuła się już dużo lepiej. Po kilku miesiącach wróciła do pracy. Prowadziła wykłady i pracowała manualnie. 

W podobnej sytuacji zostałem poproszony o wizyty w Szpitalu Bielańskim (Warszawa). Żona mężczyzny po udarze (nieprzytomny, pod respiratorem) dowiedziała się, że byłem współorganizatorem międzynarodowej konferencji „Mózg i Terapie Naturalne” w Warszawie (wrzesień 2014 r.) i w sytuacji, gdy leczenie szpitalne nie dawało efektów, zwróciła się do mnie o pomoc. Mogłem wypróbować metody, o których w tracie wspomnianej konferencji przy mnie rozmawiali prof. Jan Talar (sławny specjalista rehabilitacji) oraz prof. Bui Quoc Chau (twórca metody cybernetycznej) z Wietnamu. Rozmowa dotyczyła skutecznych sposobów stymulacji ośrodków oddechowych mózgu. Obaj profesorowie wykorzystywali to co było pod ręką, nawet sztućce. W szpitalu wykonałem dwa lub trzy zabiegi. Gdy używałem wietnamskich narzędzi na twarzy chorego, respirator pokazywał, że mężczyzna samodzielnie wykonywał dwa razy więcej oddechów niż bez takiej stymulacji. Później jednak wszystko wracało do poprzedniego stanu. Pokazałem żonie chorego jak stymulować kilka stref odruchowych na stopach. Kobieta nie ustawała w staraniach, ale niestety, jej wysiłki nie uratowały życia chorego.

Mój znajomy, lekarz z Dolnego Śląska, zadzwonił z pytaniem co robić w przypadku udaru. Jego mama z takim rozpoznaniem został hospitalizowana. Jeszcze tego samego dnia przystąpił do stymulacji odpowiednich punktów. Kilka tygodni później dowiedziałem się, że kobieta wróciła do pełnej sprawności.

Pan Maciej Zientarski przed laty uległ poważnemu wypadkowi samochodowemu. Po 6 latach od tego nieszczęśliwego zdarzenia rozpoczął Terapię Temprana. Linki do dwóch filmów:

• Terapia Temprana – Maciej Zientarski część 1.
• Terapia Temprana – Maciej Zientarski część 2.

2. Paraliż twarzy

Samoistne porażenie nerwu twarzowego, zwane również porażeniem Bella. Młody mężczyzna (student) miał sparaliżowaną połowę twarzy od 2 lat. Efekty kilku sesji refleksologii (twarz, ręce, stopy): uruchomione zostały mięśnie bródkowy oraz śmiechowy. Pojawiły się ruchy powieki. Mężczyzna zaczął się uśmiechać symetrycznie. Niestety, nie ustąpiły silne bóle głowy, na które narzekał.

Pani Anna z porażeniem Bella przyjechała z USA  do Polski na 3 tygodnie. Chorowała od 5 lat. Przez ten czas żadne terapie nie przyniosły poprawy. Pani Anna skorzystała z 9 sesji refleksologii twarzy. Po zakończonej serii zabiegów oceniła subiektywnie, że odczuwa poprawę o „50 procent”.

Pani Alina cierpiała na porażenie nerwu twarzowego po operacji usunięcia zmian nowotworowych w rejonie ślinianki przyusznej. Po serii 10 zabiegów dolegliwości ustąpiły.

Pani Anna doznała jednostronnego porażenia nerwu twarzowego po nieudanym zabiegu medycyny estetycznej (ostrzyknięcie toksyną botulinową). Wyraźną asymetrię widać było w rejonie policzka, szczególnie przy uśmiechu. Kącik ust opadał. Wystarczył jeden zabieg refleksologii twarzy, by problem zaczął ustępować. Po dwóch zabiegach na twarzy odczuła dużą poprawę, a po czterech zakończyliśmy terapię.

4. Migrena

Pani Julita przyjechała z Luksemburga w poszukiwaniu środka zaradczego na silne bóle migrenowe. Próbowała wielu sposobów i jak podkreślała na początku, nie miała już nadziei, że cokolwiek jej pomoże. Po serii 10 zabiegów odczuła wielką ulgę. Żartobliwie dodała, że koszt wszystkich poprzednich, nieskutecznych terapii pokryło jej ubezpieczenie. Ta terapia była skuteczna, ale musiała za nią sama zapłacić.

5. Mukopolisacharydoza (choroba genetyczna)

Jeśli chodzi o Kacpra z Warszawy, terapia trwała 5 lat. Ostatni zabieg wykonałem tydzień przed jego śmiercią. Chłopiec miał wtedy niewiele ponad 18 lat. Robiłem co mogłem, by poprawiać komfort życia chłopca. Próbowałem kontrolować napady epilepsji. Doraźnie reagowałem na stany zapalne i infekcje. Gdy mama Kacpra zgłosiła się z nim na terapię, chłopiec już od kilku lat nie był w stanie chodzić. Był przywożony na wózku, a czasem przyjeżdżał na rowerku z dodatkowymi kółkami, zabezpieczającymi go przed upadkiem. Jakież było zdziwienie jego opiekunki, gdy podczas przedstawienia teatralnego Kacper nagle zerwał się z fotela i stojąc o własnych siłach zaczął klaskać. A potem całkiem skutecznie wchodził do mojego gabinetu po kilku schodkach, przytrzymując się rękoma poręczy. Tak było rok, dwa po rozpoczęciu zabiegów. Później niestety nie było to już możliwe. Starałem się przeciwdziałać epilepsji i pogorszeniu słuchu. Niestety. Silny napad padaczkowy zakończył życie Kacpra.

6. Spektrum autyzmu, zaburzenia mowy, dysleksja

Czasem już pierwsze zabiegi przynoszą niezwykłe postępy np. w spektrum autyzmu. Tak było w przypadku 19-letniej Kasi. Już po kilku zabiegach zaczęła sylabizować, obejmować bliskich, bawić się z bratem piłką.

Gdy 6-letni Alek (chłopiec ze spektrum autyzmu) trafił do mnie na terapię używał zaledwie kilku słów. W jego zachowaniu było dużo agresji. Już po kilku sesjach terapeutycznych chłopiec zaczął używać większej liczby słów. Bardzo mnie ucieszyło, gdy niedługo później powiedział, że przychodzi do mnie, by „wyganiać złość”.

Kolejnym przykładem jest terapia 9-letniego Mariusza, którego mama przyprowadziła na terapię dysleksji rozwojowej. Po kilku miesiącach zabiegów chłopiec znacznie poprawił wyniki szkolne. Mama tak podsumowała efekty: “Przed terapią pisząc robił w słowie pięć błędów, a teraz tylko jeden.” Mariusz zrobił duże postępy w matematyce. Zwróciły uwagę jego szerokie zainteresowania.

7. Jaskra i inne schorzenia oczu

Pani Swietłana (75 l.) zgłosiła się na terapię z rwą kulszową. Zabiegi bardzo szybko przyniosły ulgę, ale chora zauważyła, że zajmuję się również terapią wzroku. Od lat chorowała na jaskrę. Zapytała czy mogę popracować nad zabezpieczeniem przed chorobą jej lewego oka, bo na prawe oko nie widziała w ogóle od 12 lat.  Po dwóch zabiegach zapytała czy to możliwe, że zaczyna widzieć chorym okiem. Po kilku miesiącach terapii nie miała już wątpliwości: używając tylko prawego oka rozpoznawała twarze i duże litery ulicznych reklam. Była w stanie odczytać godzinę z dużego zegara. Zauważyła również poprawę słuchu. Pamiętam, że pewnego dnia chora zadzwoniła w płaczem. Okulista, u którego leczyła się od lat wyprosił ją z gabinetu. Dlaczego? Poprosiła go o zbadanie w jakim stopniu widzi na prawe oko. Odpowiedział, że kobieta nie ma prawa widzieć na to oko i badanie nie ma najmniejszego sensu. „Niech Pani zmieni lekarza” – poradziłem chorej.

„Niemożliwe” – usłyszała od okulistki pani Katarzyna, również chora na jaskrę, tylko na jaskrę pierwotną otwartego kąta (zwaną również jaskrą niskiego ciśnienia). Po serii zabiegów na twarzy i stopach poczuła poprawę i wykonała badania, które wykazały wzrost liczby włókien nerwowych siatkówki chorego oka. „Poprawa w tej chorobie jest niemożliwa. To błąd maszyny” – powiedziała lekarka. Pani Katarzyna wytrwale, raz w tygodniu przyjeżdżała do Warszawy z okolic Ełku.

Kolejny przypadek jaskry. Pan Andrzej poczuł radykalną zmianę w widzeniu, po zaledwie miesiącu terapii (8 sesji terapeutycznych). „Wcześniej widziałem tylko jakieś światła i niewyraźne plamy, a teraz dałbym sobie radę w życiu posługując się tylko chorym okiem” – mówi pan Andrzej w krótkim filmie o efektach terapii. Dodatkowym skutkiem zabiegów było uśmierzanie bólu w stawie kolanowym. Efekt przeciwbólowy pojawiał się błyskawicznie, podczas zabiegów. Pan Andrzej nauczył się sam prostych technik odruchowych, które przynosiły mu szybką ulgę w bólu. Link do filmu:

• Terapia Temprana – jaskra i ból kolana

Pani Iwona, jedna a z moich kursantek, przyprowadziła na terapię swoją mamę, która od 19 lat nie widziała na jedno oko, również z powodu jaskry. W trakcie czwartej sesji kobieta zauważyła chorym okiem 3 ciemne uchwyty przytrzymujące plafon. Sama  pomyślała, że to tylko złudzenie i początkowo nawet o tym nie wspomniała. Gdy jednak wyszła z córką przed gabinet, zauważyła dużo więcej. „Czy to możliwe, że ja znowu widzę na to oko?” – zapytała niedowierzając. Po następnych sesjach jej wzrok jeszcze się poprawił. Później opiekę terapaeutyczną przejęła jej córka.

Przypominam sobie jeszcze pana w podeszłym wieku, cierpiącego na jaskrę, który zgłosił się na terapię za radą córki. Podobnie jak wspomniane wyżej osoby, od kilkunastu lat nie widział na jedno oko. Był tylko na dwóch zabiegach i przez pewien czas nie wiedziałem co było przyczyną jego rezygnacji. Dopiero później dowiedzialem się od jego córki, że już po tych pierwszych zabiegach zaczął mówić, że odczuwa różnicę i chyba „coś” jest w stanie dostrzec chorym okiem. Żona, pielęgniarka, przekonała go jednak, że tylko mu się wydaje, bo przecież jest to zupełnie niemożliwe…

Pani Bożena z Trójmiasta w wieku 66 lat, rok po przeszczepie rogówki. Wykonałem zaledwie 3 sesje terapeutyczne ze względu na znaczną odległość. Córce chorej pokazałem i wytłumaczyłem jak stymulować kilka stref odruchowych na twarzy, rękach i stopach. Niewiele, bo nie był to pełny kurs terapii rodzinnej. Po kilku miesiącach otrzymałem następującą wiadomość: „Mama właśnie wyszła od lekarza i wyobraź sobie, że płatek rogówki przeszczepionej jest przezierny, a był zamglony!! Wg mnie to dzięki masażom! Od razu musiałam Ci napisać :-)”. Później nie spotkałem już pani Bożeny. Z wiadomości, które do mnie dotarły, wynika, że 2-3 lata później doszło niestety do znacznego pogorszenia jej stanu zdrowia. Kobieta straciła oko.

Myślę, że pisząc o terapii wzroku nie mogę pominąć przypadku pana Jerzego, który prowadził samochód, gdy pojawiło się u niego podwójne widzenie. Mężczyzna ostrożnie zjechał na pobocze i wezwał pomoc. Rozpoznano u niego porażenie mięśni oka.  Tygodniowa hospitalizacja niestety nie wyeliminowała dolegliwości. Na dodatek pojawiła się bardzo silna czkawka, która uniemożliwiała mężczyźnie normalne funkcjonowanie.  Podczas drugiego zabiegu refleksologii, gdy opracowywałem strefy odruchowe związane ze wzrokiem, mężczyzna powiedział, że zdwojone obrazy zaczynają się zbliżać i nakładać na siebie. Kontynuowałem wysiłki i po kilkudziesięciu minutach po podwójnym widzeniu nie było śladu. Taki efekt pozostał na stałe. Nie udało mi się jednak wyeliminować czkawki, która dosłownie rzucała chorym. Po kilku dniach mężczyzna sam znalazł sposób. Wypił łyżkę oleju z konopi i problem się skończył.

Pani Katarzyna zgłosiła się na terapię po siedmiu zabiegach operacyjnych. Lekarze bezskutecznie próbowali usunąć zeza. Młoda kobieta sześciokrotnie poddała się zabiegom chirurgicznym w Polsce, a raz w klinice w Niemczech. Biorąc pod uwagę wcześniejsze ingerencje lekarzy nie sądziłem, by można było osiągnąć wielki progres, ale obiecałem, że wykonam terapię najlepiej jak potrafię. Seria zabiegów przyniosła poprawę. Chora oceniła, że oczy ustawiły się w pionie. W poziomie niestety nie udało nam się tego osiągnąć.

Pani Małgorzata zapisała się na refleksologię twarzy. Młoda mieszkanka Warszawy skorzystała wcześniej w jednym z zakładów kosmetycznych z trwałej ondulacji rzęs. I z tym zabiegiem wiązała dolegliwości z lewym okiem: pogorszenie widzenia i bóle w okolicy gałki ocznej. Dyskomfort był tak silny, że utrudniał normalne funkcjonowanie m.in. sen. Po czterech zabiegach na twarzy dolegliwości ustąpiły.

8. Zaburzenia słuchu

Pan Sebastian (31 l.) odczuwał dolegliwości kręgosłupa i znaczną utratę słuchu w lewym uchu. Już po trzech zabiegach badania potwierdziły poprawę słuchu.

Dwaj mężczyźni cierpieli na szumy uszne. Jeden z nich był profesjonalnym muzykiem i nabawił się tej dolegliwości podczas nurkowania. Drugi, 19-letni chłopak, nie tylko słyszał piski, ale na dodatek doznał niedowidzenia połowiczego jednoimiennego. Leczenie w najlepszych ośrodkach w Polsce nie dawało efektów. W obu przypadkach udało się dzięki terapii uzyskać znaczny postęp, jeśli chodzi o słuch. Niedowidzenie połowicze jednoimienne nie cofnęło się. W trakcie terapii okazało się, że 19-latek od kilku lat codziennie, intensywnie jeździł na deskorolce. Przypuszczam, że mogło to mieć wpływ na jego dolegliwości.

Pani Urszula uczestniczyła w kursie neurorefleksologii stóp. Była osobą, na której demonstrowałem procedury dotyczące stymulacji narządów wzroku i słuchu. Sama doświadczyła niezwykłej skuteczności zabiegu. Link do filmu:

• Film: Terapia Temprana – nagła poprawa słuchu

Temprana jest z powodzeniem wykorzystywana w chorobach osób dorosłych. Pani Monika musiała przerwać pobyt naukowy w Szwecji ze względu na zapalenie nerwu wzrokowego. Jak się okazało, był to pierwszy objaw stwardnienia rozsianego. Krótko potem pojawiły się drżenia kończyn górnych. Tuż po rozpoczęciu terapii (i zastosowaniu odpowiedniej diety) udało się opanować objawy, a badania wykazały, że zmiany demielinizacyjne cofnęły się. Chora była pod opieką krajowego konsultanta ds. SM, liczyłem więc na szersze zainteresowanie terapią. Nic takiego nie miało jednak miejsca. Po zakończeniu terapii pani Monika prowadziła normalne  życie. Po kilku latach została mamą.

Polecam film, w którym jedna z moich kursantek opowiada o skuteczności metody w terapii SM:

• Terapia w stwardnieniu rozsianym

11. Choroba autoimmunologiczna

Pani Dorota z zespołem Churga-Strauss zgłosiła się na terapię po dwóch latach leczenia sterydami i lekami immunosupresyjnymi. Mocno we znaki dawały się skutki uboczne medykamentów. Pacjentka znacznie utyła i zachorowała na zaćmę. Po 8 zabiegach refleksologii twarzy i stóp radykalnie poprawiły się wyniki krwi. Chora po konsultacjach z lekarzem znacznie zmniejszyła dawki leków.

12. Niepłodność

39-letnia pani Bożena, zgłosiła się na terapię z anemią, kłopotami trawiennymi i napadami kaszlu. Chora bardzo szybko zareagowała na terapię i objawy ustąpiły, niemniej kontynuowała zabiegi. Po trzech miesiącach zadzwoniła wcześnie rano i zmienionym głosem zakomunikowała: “Jestem w ciąży. Nie mam wątpliwości, że stało się tak dzięki zabiegom refleksologii twarzy.” To była pierwsza i jedyna ciąża pani Bożeny. Wcześniejsze 6-letnie starania o dziecko starania były bezskuteczne.

13. Niedoczynność i gruczolak tarczycy

Pani Tatiana zgłosiła się na terapię z objawami niedoczynności tarczycy. Zastosowane metody konwencjonalne nie przynosiły zadowalających efektów. Badania wykonane po serii zabiegów na twarzy wykazały normalny poziom hormonów. Chora nie przyznała się lekarzowi prowadzącemu do stosowania niekonwencjonalnej terapii. „No widzi Pani? Wreszcie leki zaczęły działać.” – usłyszała pani Tatiana w gabinecie lekarskim. 

Pani Elżbieta miała zdiagnozowaną niedoczynność tarczycy. Chora skarżyła się, ze odczuwa ogólny brak sił życiowych. Poddała się zabiegom akupunktury, ale nie przyniosły one poprawy. Już po pierwszym zabiegu refleksologii twarzy poczuła zmianę: „Poczułam przypływ sił. Od razu ustąpiły niektóre bóle i mimo dotychczasowej krótkowzroczności zaczęłam ostrzej widzieć” – mówiła dziennikarzowi, który przeprowadzał z nią wywiad w moim gabinecie. „W zależności od miejsca ucisku odczuwam reakcje. Teraz w palcach, na dłoniach, przedramieniu…” – mówiła relacjonując swoje wrażenia. Po serii zabiegów na twarzy dolegliwości ustąpiły.

Z moich obserwacji wynika, że gruczoł tarczowy szybko, w ciągu kilku zabiegów, reaguje na terapię. Pamiętam przypadek jednej z pań, u której wykryto gruczolaka tarczycy. W ciągu kilku tygodni prowadziła autoterapię (wskazałem jej 2-3 strefy odruchowych na rękach i stopach). Wykonane później badania wykazały, że zmiany na tarczycy już nie ma. 

14. Choroby kręgosłupa, uszkodzenia nerwów rdzeniowych, zaburzenia czucia

U Husseina (lat 9, Oman) we wczesnym wieku operowano ogromną zmianę nowotworową w okolicy lędźwiowej kręgosłupa. Zabieg spowodował uszkodzenie nerwów rdzeniowych, co skutkowało utratą czucia w prawej nodze i brakiem kontroli potrzeb fizjologicznych. Lekarze w Omanie i Niemczech wykluczali, by można było przywrócić choremu chłopcu sprawność. Po 6-miesięcznej terapii prowadzonej przez rodziców pod moim kierunkiem, chłopiec poruszał palcami prawej stopy i samodzielnie korzystał z toalety.

Pani Ewa doznała przed 10 laty groźnego urazu w wypadku komunikacyjnym, w którym uszkodzone zostały nerwy rdzeniowe. W efekcie doszło do niedowładu prawej ręki m.in. straciła czucie w dwóch palcach. Podczas czwartego zabiegu refleksologii twarzy i stóp czucie wróciło. Objawem był silny ból i wrażenie “wkładania palców do wrzątku”.

Z kolei pani Agnieszka straciła czucie w paluchu. Kompresja nerwu utrzymywała się przez kilka tygodni. Czucie w paluchu powróciło podczas drugiego zabiegu na twarzy, przy pracy na określonej kombinacji punktów neurologicznych. Tutaj link do filmu:

• Terapia Temprana w zaburzeniach czucia w stopie

Pani Danuta z Torunia od 12 lat cierpiała na niezdiagnozowane bóle twarzy. Zażywała ogromne ilości środków przeciwbólowych. Żadna terapia – ani konwencjonalna ani niekonwencjonalna – nie dała trwałych efektów. Podczas pierwszej wizyty zdziwiło mnie bardzo, że nikt wcześniej nie zwrócił uwagi na asymetrię ciała. Jeden bark był o kilka centymetrów wyżej niż drugi. Znaczną poprawę chora odczuła już po pierwszych wizytach u mnie, w Warszawie. Po dwóch miesiącach zabiegów na twarzy, rękach i stopach pani Danuta oceniła, że bólu jest ok. 60 proc. mniej. Efekt utrzymywał się, a kobieta zapewniała, że odzyskała dobre samopoczucie i radość życia.

Jeden z chorych przyjeżdżał regularnie na zabiegi refleksologii aż z Piły. Był emerytowanym lotnikiem. Zwężenie kanału kręgowego bardzo utrudniało mu poruszanie się. Mężczyzna obawiał się, że wkrótce nie będzie mógł chodzić. Po kilku zabiegach ból i zaburzenia czucia w znacznym stopniu ustąpiły. Mężczyzna nie tylko zaczął więcej chodzić, ale też intensywnie jeździł na rowerze.

Pani Annie groziła poważna operacja kręgosłupa, ból uniemożliwiał jej pracę zawodową. Zajmowała się grafiką komputerową. Ze względu na chorobę nie mogła siedzieć dłużej niż chwilę. Po czterech zabiegach pani Anna znów wykonywała codzienne obowiązki. Zbliżały się wakacje i przerwa w terapii. Nauczyłem ją, jak może sobie sama pomagać stymulując strefy odruchowe. Dwa miesiące później stwierdzono, że operacja nie  jest już konieczna. Lekarz, który planował zabieg ocenił, że wcześniejsze badania – w jego opinii – musiały być błędne. Po pewnym czasie zgłosił się do mnie mąż pani Anny z nietypowym problemem. W młodości doznał poważnej kontuzji, gdy koń stanął na jego stopę. Po pewnym czasie zapomniał o tym problemie, ale po wielu latach ból w stopie powrócił. Wystarczył jeden zabieg refleksologii twarzy i rąk, by chory znów mógł zapomnieć o dolegliwości.

Pani Stanisława (86 lat) zmagała się od lat z bólami kręgosłupa. Fizjoterapia w jej przypadku nie przynosiła ulgi. Przez kilka lat pani Stanisława mniej więcej raz w roku korzystała z zabiegów refleksologii, dzięki którym wracała do aktywnego życia. Liczne są przykłady niemal natychmiastowego (4-5 sesji terapeutycznych) usuwania bądź znacznego zmniejszania bólu kręgosłupa, barków, bioder, kolan.

Czterdziestoletni pan Jarosław od kilku lat cierpiał na tak dokuczliwe bóle kręgosłupa, ze mdlał i nie mógł się poruszać. Był to efekt przepukliny jądra miażdżystego. Chory miesiącami pozostawał w domu. Lekarze namawiali go na operację, ale nie zdecydował się. Cierpiał i brał coraz silniejsze leki przeciwbólowe. Bez skutku. Ktoś poradził mu, żeby poszukał pomocy w medycynie niekonwencjonalnej. Wskazał akupunkturę metodą Yamamoto. W taki sposób chory znalazł mnie w Internecie. Ból nie pozwalał mężczyźnie ruszać się z domu, więc pierwsze cztery zabiegi wykonałem u niego w mieszkaniu. Na dalsze zabiegi chory przyjeżdżał do gabinetu taksówką, najpierw leżąc na tylnym siedzeniu. Wkrótce mógł już prowadzić samochód. Po kilkunastu zabiegach na twarzy, stopach i rękach mężczyzna odzyskał sprawność, a męczące bóle prawie całkowicie ustąpiły. Dodatkowo pomógł sobie ćwiczeniami jogi. Operacji udało mu się uniknąć.

Moja koleżanka Ania poprosiła mnie o pomoc dla swojej 82-letniej babci. Po operacji usunięcia tarczycy kobieta bardzo źle się czuła. Po powrocie ze szpitala nie była w stanie wychodzić z łóżka i wymagała stałej opieki. Narzekała na silne bóle kręgosłupa. Podczas wizyty domowej od razu zwróciłem uwagę na bardzo wyraźne boczne skrzywienie kręgosłupa. Skupiłem się pracy z linią kręgosłupa na stopach. Efekt był zaskakujący dla wszystkich członków rodziny. Po dwóch sesjach chora wstała z łóżka i zaczęła zajmować się ogródkiem (pamiętam, że był to w maj). Osoba, która wcześniej wymagała stałej opieki, zaczęła gotować obiady dla całej rodziny.

Nastolatka od miesięcy cierpiała na bóle wprawy  udzie i podudziu. Ból był tak uciążliwy, że musiała nawet poruszać się o kulach. Jej tata przyniósł plik badań lekarskich, z których wynikało, że dziewczyna jest w pełni zdrowia. Po intensywnej stymulacji stref na twarzy, rękach i stopach ból minął. Krótki instruktaż dał praktyczne umiejętności zarówno chorej, jak i jej tacie, by mogli działać we własnym zakresie.

Pan Andrzej miał nieco nietypowy problem. Mierzył dwa metry, a ze względu na charakter pracy, latał po całym świecie m.in. na Daleki Wschód. Taki lot był dla niego bardzo męczący. Zdarzało się, że dzwonił z jakiegoś lotniska narzekając na okropny ból kręgosłupa. Starałem się przez telefon wytłumaczyć mu co może zrobić, by sobie szybko pomóc. To działało.

15. Choroby nowotworowe

W ciągu kilkunastu lat pracy jako refleksolog, wiele razy byłem proszony o pomoc w chorobach nowotworowych. Procedury opracowane przez Lone Sorensen zakładają w takich przypadkach pracę z układem odpornościowym, hormonalnym oraz z traumami. Problemem podstawowym jest fakt, że zgłaszające się osoby są najczęściej w bardzo zaawansowanym stanie chorobowym. Są to zazwyczaj wznowy i przerzuty, sytuacje, gdy chemioterapia lub naświetlania nie przynoszą spodziewanych efektów. Już samo to pokazuje, jakie wyzwanie stanowią takie terapie. Zdarza się jednak, że udaje się pomóc nawet w takim stanie chorego.

Świadczy o tym choćby przypadek pani Moniki, która zgłosiła się na terapię ze wznową raka szyjki macicy. Miała półtoraroczne dziecko i bardzo chciała żyć. Pytała lekarzy prowadzących czy refleksologia jej nie zaszkodzi. Przyznała, że dwóch, w młodym wieku, odradzało jej takie zabiegi. Natomiast onkolog w starszym wieku, z tytułem profesora, miał – według jej słów – zachęcić ją do takiej terapii: „Mnie refleksologia pomogła. Proszę tylko znaleźć kogoś dobrego.” Po serii kilkunastu zabiegów okazało się, że markery nowotworowe spadły poniżej normy. Badanie histopatologiczne nie wykazało już zmian nowotworowych. Widzę niedawne wpisy pani Moniki na Facebooku, a mija wiele lat od przeprowadzenia wspomnianej terapii.

Koniec września 2022 r. Pada pytanie o możliwość zastosowania terapii w bardzo późno wykrytym, agresywnym raku drobnokomórkowym płuc. Chory to pan Antoni w wieku 70 lat. Przez długi czas uporczywy kaszel leczono antybiotykami. Mężczyzna bardzo stracił na wadze. Wykryta zmiana w lewym płucu – kilkanaście centymetrów. Nie zastosowano chemioterapii. Sugerowano, że to już ostatnie dni życia i należy raczej wezwać księdza. Najbliżsi zdecydowali się jednak spróbować terapii. Rodzina przez ponad 7 tygodni walczyła o przedłużenie życia mężczyzny. Żona i córka codziennie wykonywały precyzyjnie zaplanowaną przeze mnie terapię w warunkach domowych. Jej cele to: stymulacja układu odpornościowego, działanie przeciwbólowe oraz praca z emocjami. Terapię „uszyłem na miarę” czyli dla tego, konkretnego mężczyzny, z jego bagażem traum i pod kątem tych, a nie innych objawów. Chory szybko odzyskał apetyt. Poziom CRP (marker stanu zapalnego) spadł z 200 do 50 mg/l. Pozostałe wyniki badań krwi nie pogarszały się się. Stan psychiczny mężczyzny poprawił się na tyle, że zajął się sprzedażą samochodu i aktywnie uczestniczył w sprawach domowych. Pod koniec listopada nadeszła niedobra wiadomość: płyn w jamie opłucnej. Lekarze przeprowadzili w szpitalu zabieg torakocentezy czyli nakłucia jamy opłucnej. Chory miał wyjść do domu po trzech dniach. Następowało jednak gwałtowne pogorzenie jego stanu zdrowia, mimo podawania antybiotyków. Najpierw mężczyzna przestał samodzielnie chodzić, później siadać. Po 9 dniach na prośbę rodziny został wypisany ze szpitala. Dwie godziny po powrocie do domu zmarł. W obecności najbliższych.

Pani Anna, zgłosiła się na terapię z przerzutami na kości. Kilkanaście lat wcześniej zachorowała na raka piersi. Gdy doszło do przerzutów, okazało się, że zmiany są liczne i nie są wrażliwe na dostępne formy leczenia. Chora przyjmowała jedynie lek hormonalny, suplementy oraz oleje CBD. Po półrocznej terapii okazało się, że zdecydowana większość zmian albo się wchłonęła, albo zmniejszyła. Pamiętam, jak rozemocjonowana kobieta mówiła, że lekarze nie dawali szans na postęp w terapii. Była bardzo szczęśliwa. Chciała żyć dla 8-letniego syna. Po kilku miesiącach chora zdecydowała o zakończeniu serii zabiegów i poinformowała mnie, że wyjeżdża na eksperymentalną terapię do Izraela. Później zbierała środki na terapię w niemieckiej klinice. Niedawno natrafiłem na informację o jej śmierci. Zmarła dwa lata po naszym ostatnim kontakcie.

W przypadku pani Małgorzaty (40 l., rak piersi), choroba miała podłoże genetyczne. Lekarze usunęli jajniki. Kluczowa w całym procesie terapeutycznym okazała się terapia traum,. Poza tym chora intensywnie sama rozcierała złogi podskórne na twarzy, tak skutecznie jak nikt w ciągu kilkunastu lat moich doświadczeń w pracy refleksologa. Jeszcze niedawno pani Małgorzata kontaktowała się ze mną. Była w bardzo dobrej formie fizycznej i psychicznej. Jest to osoba  niezwykle aktywna zawodowo.

Pani Bożena zachorowała na raka piersi i jajników. W związku z tym, że chora mieszkała daleko od Warszawy, do pracy na twarzy i stopach przeszkoliłem jej siostrę. Uwagę otoczenia zwrócił fakt, że mimo intensywnej chemioterapii, chora w ogóle nie straciła włosów. Przez kilka lat kobieta czuła się lepiej, ale później nastąpiła wznowa. W krótkim czasie pani Bożena zmarła.

Na terapię zgłosiła się do mnie lekarka homeopatka z Warszawy. Wykryto u niej 7 zmian nowotworowych na ścianach pęcherza moczowego. Kobieta miała już wyznaczony zabieg operacyjny, ale postanowiła skorzystać z krótkiej serii zabiegów refleksologii. Przed operacją kobieta powtórzyła badanie pęcherza. Poinformowała mnie, że pozostały 4 zmiany nowotworowe, które były mniejsze niż przed zabiegami. Później nie miałem już z nią kontaktu.

16. Utrata węchu i smaku

Jeśli przestajemy czuć zapachy, nie musi to być objaw koronawirusa. W ciągu kilkunastu lat pracy refleksologa nierzadko spotykałem się z objawami zaburzeń węchu i smaku. W przypadku pani Ewy spod Hrubieszowa, która w wyniku wypadku doznała poważnych uszkodzeń mózgu i nerwów czaszkowych, wystarczyło kilka sesji, by znów poczuła zapach i smak potraw. Półtora roku po wypadku.

Anna Barwińska: „Pan Robert Przybyś, niesamowicie mądry, wrażliwy, wymagający i z olbrzymią wiedzą. Dziękuję, że trafiłam w jego ręce. Efekty niesamowite. POLECAM!!!”

Małgorzata Gałecka: „Polecam zajęcia u Roberta Przybysia. Cudowny, życzliwy i kompetentny nauczyciel. Posiada ogromną wiedzę, którą się dzieli z pełnym zaangażowaniem. Korzystałam również z zabiegów, które bardzo pomogły mi w powrocie do równowagi w pracy mojego organizmu. Polecam!!!”

Beata Kątny: „Dziękuję Robercie za wiedzę, którą zdobyłam w trakcie kursu refleksologii twarzy. Ciekawie i profesjonalnie prowadzone wykłady oraz praktyka zdobyta na zajęciach pozwalają mi pomagać sobie oraz innym ludziom.”

Zefira Sordyl doceniła „zaangażowanie, oddanie i chyba nie przesadzę, jeżeli powiem miłość do tej pracy. (…) Lubię się uczyć od najlepszych!!! Dziękuję!”